เรื่องผีๆนี้เป็นเรื่องหนึ่งที่กล่าวขวัญถึงในหมู่คนไทยโดยทั่วไป
แต่มีบางไม่กลัวผี ก็มักจะไม่ค่อยเจอะเจอผีและถูกผีหลอก ถึงเจอผีหรือวิญญาณของผู้ตายไปแล้วมาปรากฏตัวให้เห็นบ้างบางครั้งบางคราว ก็ไม่ใช่ว่ามาหลอกหลอนให้คนกลัวหรือตกใจจนจับไข้หัวโกร๋น บางครั้งถึงกับเสียสติไปอย่างใดไม่ ส่วนมากมักปรากฏตัวให้คนเห็น เนื่องจากยังคงผูกพันอยู่กับสิ่งต่างๆของมนุษย์โลกในอดีตเช่น ตัวบุคคล(ญาติพี่น้อง) สิ่งของ(ทรัพย์สิน) หรือเหตุการณ์(ทั้งดี และไม่ดี) ฯลฯ (ดังเรื่องที่ 1 :จและฉ ที่ค่ายตชด.แม่แตงฯ เป็นต้น) เมื่อมีการอุทิศส่วนกุศลไปให้ ทั้งวิญญาณที่มาปรากฏตัวให้เห็น ตลอดจนเจ้ากรรมนายเวร ผลบุญนั้นจะช่วยชักนำให้ผู้ตายไม่ต้องมาผูกพันและกังวลกับอดีตภพอีกต่อไป แต่ส่งให้ไปเกิดใหม่หรือเสวยสุขในภพหน้าต่อไป
สำหรับกลุ่มคนที่กลัวผี หรือได้รับฉายาว่า “สมาชิกของบริษัทตาแหก” ไม่ว่าจะเคยถูกผีหลอกมาก่อนหรือไม่ก็ตาม ก็คงกลัวผีอยู่เรื่อยไป โดยไม่มีเหตุผลมาอธิบาย
ในกลุ่มนี้ผู้เขียนขอยกตัวอย่างสมาชิกชาวแค้มพ์มาให้ดูสัก 3 คนคือ คุณต้อย ครูเปี๊ยก และอ.ตุ้ย(แต่พวกเรามักเรียกท่านว่าครูตุ้ย)
ครูตุ้ยไม่เคยเข้าค่ายสำรวจมาก่อน แต่เคยได้ยินเรื่องผีๆที่ค่ายตชด.มาแล้ว เมื่อท่านได้มาเข้าค่ายฯที่กองพันสัตว์ต่างเป็นครั้งแรก จึงได้มาเป็นตัวเอกของเรื่องของคนกลัวผีนี้(หมายเหตุ : บัดนี้ท่านได้จากพวกเรา(ตาย)ไปกว่า 10 ปีแล้ว ผู้เขียนต้องกราบขออภัยวิญญาณของท่านมา ณ ที่นี้ด้วย)
ค่ายสำรวจฯที่กองพันสัตว์ต่างคราวนั้น นับเป็นครั้งแรกที่นั่น(หลังจากไปเข้าค่ายที่ตชด.แม่แตง 2หรือ3 ครั้ง จำได้ไม่แน่ชัด) มีนักศึกษามาเข้าค่ายฝึกงานสำรวจราว 60 คน คงจะเป็นรุ่น GEAR 2 หรือ 3 ไม่แน่ใจ
อาจารย์ควบคุม Party มี อ.โกมล, อ.ปราโมทย์, อ.สุธรรม, อ.ชิดชัย, อ.เจษฎา, อ.ธีรวัฒน์, อ.สุขุม และผู้เขียน
ทางผู้พันสกล จัดบ้านพักรับรองของกองพันฯให้ได้อยู่อย่างสุขสบาย บ้านรับรองฯเป็นบ้านเดี่ยวชั้นเดียวใต้ถุนสูง ข้างบนมีห้องนอน 2 ห้องและห้องโถงขนาดใหญ่ 1 ห้อง ตั้งอยู่บนเนิน มีฟากตะวันตกติดกับป่าโปร่ง
อันที่จริงพวกเราทั้ง 7 คน สามารถพักรวมกันชั้นบันไดทั้งหมด แต่อ.เบี้ยวกับผู้เขียนชอบความสงบ จึงของหลบมานอนห้องเล็ก(แต่นอนได้ 2 คน)ใต้บันใด
ส่วนห้องโถงมีกิจกรรมวงดัมมี่เปิดขึ้นทุกคืน(บางคืนอาจถึงตี 1หรือตี 2 จึงได้เข้าหลับนอนกัน) เพื่อแก้เหงาและเป็นการเสี่ยงดวงหาเงินไปกินเลี้ยง และเลี้ยงตอบแทนผู้พันสกล และลูกน้องท่านบางคนฯตอนปิดแค้มพ์
มีอาจารย์เกือบทุกคนเข้าร่วม โดยพลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันทุกคืน คืนละ 4 คน เป็นประจำ
นี้คือที่มาของคำฮิต : 1) แข็งก๊กด๊ก, 2) แตรนอนขึ้นแล้ว, 3) ถูกสามล้อตัดหน้า, และ4) ชักโครกฯ(ที่มาจากเหตุการณ์ และตัวบุคคลจริงจากวงดัมมี่ ซึ่งโดยมารยาทผู้เขียนมิอาจเปิดเผยชื่อจริงของบุคคลที่เกี่ยวข้องนั้นได้)
เหตุกราณ์ “เรื่องของคนกลัวผี”เกิดขึ้นที่ค่ายสำรวจนี้ ประมาณช่วงกลางของแค้มพ์ คือรถส่วนตัวที่พวกเรานำเข้ามาด้วยจะจอดกันบริเวณสนามหญ้าติดชายป่า ห่างออกไปจากบ้านพักประมาณ 20-30 เมตร ตอนกลางคืนจะมืดมาก เช้าวันหนึ่งอ.ตุ้ยมีภาระจะต้องไปรับแขกส่วนตัวที่เดินทางมากับรถด่วน(ขณะนั้น ตามกำหนดจะมาถึงเวลาประมาณตี 5 เศษ) จึงปลุกอ.มิ้งน้องเล็กให้ช่วยเอาถังใส่น้ำ พร้อมไฟฉาย ไปเติมหม้อน้ำในรถโดยเดินไปด้วยกัน แต่พอเดินไปถึงรถอ.ตุ้ยก็กลับลำ บอกอ.มิ้งว่าขอบใจ ไม่ต้องเติมก็ได้ กลับไปนอนต่อเถอะ อ.มิ้งได้แต่งงไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ
เรื่องนี้เป็นที่รู้ดีกับอ.มิ้ง, อ.เบี้ยวและผู้เขียน(ที่ตอนนั้นนอนอยู่ที่ห้องใต้บันได และตื้นนอนแล้ว) ได้ยินมากับหูตัวเอง เมื่อมาเล่าสู่กันฟังอ.ตุ้ยได้แต่ยิ้มแหะๆ ไม่ปฏิเสธหรือยอมรับแต่อย่างใดว่ากลัวผี
