ค่าย มหาวิทยาลัยแม่โจ้ - ทำไมถึงทำกับฉันได้

ค่ายสำรวจชั่วคราวที่ “มหาวิทยาลัยแม่โจ้ อำเภอสันทราย” ประมาณปีพ.ศ.2518

ในช่วงการเข้าค่ายสำรวจชั่วคราวตอนต้นๆ เรามีครูปฏิบัติการด้านสำรวจ 2 คนคือ ครูเปี๊ยก และครู(อับดุล)

ตอนเข้าค่ายฯที่มหาวิทยาลัยแม่โจ้ก็มีครูทั้งสองเช่นเดิม และพนักงานธุระการคือ คุณแม่สีทั้ง 5 หรือคุณต้อย จำไม่ได้แม่น และนักการภารโรงซึ่งชื่อแปลว่า ตาอีก 1 คน

ส่วนอาจารย์ตอนนี้มีเพิ่มขึ้นมาอีก 3-4 คน คือ 1.อ.เกษม จันทรมังกร (ขอเกษียณอายุราชการก่อนกำหนด) 2.อ.เดชาวุธ จารุตามระ (ผู้ช่วยศาสตร์จารย์, กำลังจะเกษียณ กันยายน พ.ศ.2555) 3.อ.ลำดวน ศรีศักดา (รองศาสตราจารย์, เกษียณแล้วตั้งแต่กันยายน พ.ศ.2554) 4.อ.สุเทพ นิ่มนวล (รองศาสตราจารย์, เกษียณแล้วตั้งแต่ กันยายน พ.ศ.2554)

เรื่องดังหัวข้อมาเกิดขึ้นตอนเที่ยงของวันที่อยู่แค้มพ์วันหนึ่ง

ครูอับดุล (มาเล็ก บูรณา) นับถือศาสนาอิสลามและเป็นมุสลิมที่เคร่งครัดมาก ครูอับดุลจัดเตรียมอาหารสด อาหารแห้ง พร้อมภาชนะต่างๆเช่น เตาไฟฟ้า หม้อ กะทะ จาน ชามฯ ไปทำกินเองทุกมื้อ และไม่ใช้งานหรือกินร่วมกับใคร

วันเกิดเหตุรู้สึกว่าพนักงานธุรการหญิงของเราได้กุนเชียงหมูมาห่อหนึ่ง ซึ่งยังดิบอยู่ ไม่รู้ว่าจะทอดให้สุก เพื่อเอามารับประทานเป็นอาหารกลางวันได้อย่างไร จึงขอยืมเตาไฟฟ้า กะทะ ตะหลิ๋ว เพื่อใช้ทอดกุนเชียงโดยไม่ทันคิด

พอกุนเชียงสุกส่งกลิ่นไปทั้งบริเวณ ครูอับดุลลุกขึ้นมาดูถึงกับเข่าอ่อนและต่อว่าในทำนอง “ทำไมถึงทำกับฉันได้” ตกลงมื้อกลางวันของครูฯมีแต่ข้าว ซึ่งหุงเผื่อไว้แล้วตั้งแต่เช้า จึงต้องออกไปซื้ออาหารข้างนอกมารับประทาน และคนต้นเหตุต้องขอโทษเจ้าของภาชนะที่ใช้ทอดกุนเชียงแล้วซื้อมาให้ใหม่โดยเร็ว...จำไว้ให้ดี ทีหลังอย่าทำ!