วิทยุสื่อสารประจำตัวบุคคลชื่อดังกล่าว ใช้ในการติดต่อสื่อสารระหว่างบุคคลต่อบุคคล หรือบุคคลต่อหน่วยงานของทหารและตชด.เมื่อปฏิบัติราชการในสนาม
ผู้กำกับท่านก็ได้เมตตาให้พวกเราอาจารย์ผู้ควบคุม Party ใช้งานเครื่องมือดังกล่าวได้เมื่อต้องการ
โดยถ้าอาจารย์ท่านไหนต้องการให้แจ้งความจำนงกับครูฝึก เพื่อจะได้จัด Walkie-Talkie ให้ใช้ Party ละ 1 ชุด (เอาไว้ที่อาจารย์ 1 เครื่องและนักศึกษาใน Party 1 เครื่อง) พร้อมทั้งอธิบายการใช้งานให้ทราบโดยรายละเอียด ซึ่งง่ายมาก
เหตุการณ์ก็คงเหมือนเดิมกับเรื่องความแสนรู้ของม้า คือไม่มีอาจารย์ท่านใดสนใจที่จะใช้เครื่องมือดังกล่าวเลย คงมีแต่เพียง อ.ดอกบัวเจ้าเก่า แต่เพียงคนเดียวเท่านั้นที่แจ้งขอใช้ Walkie-Talkie ซึ่งน่าจะเป็นการเล่นสนุกๆกันมากกว่าการใช้จริง
บังเอิญนักศึกษา Party ของท่านทุกคนเป็นชาว(หรือจาว)เหนือ แต่คนอื่นกลับให้ฉายาว่า “Party เจ้าเหนือ” ซึ่งมีอยู่หลายคนอยู่ในประเภทจอมแสบ (แสบอย่างไรเดี๋ยวคงได้รู้กัน)
เนื่องจากอากาศร้อนมาก (อุณหภูมิเกินกว่า 35 องศาเซลเซียส) แต่ไม่ค่อยมีเหงื่อเพราะความชื้นสัมพัทธ์ต่ำ ประกอบกับไม่มีลมพัดเลย ในช่วงบ่ายจัดๆอาจารย์แทบทุกคนจึงพักผ่อนอยู่แต่ในบ้านด้วยการอ่านหนังสือ นอน ดูทีวี หรือเล่นดัมมี่ เพื่อเสี่ยงดวงกันตามอัธยาศัย
ทันใดนั้น (เวลาประมาณ4โมงเย็นครึ่ง) ก็มีเสียงสัญญาณวิทยุWalkie-Talkie เข้ามาหาอ.ดอกบัวให้ช่วยเอารถไปรับกลับด้วย ทั้งๆที่ขณะนั้นจอมแสบและเพื่อนทุกคนกลับมาถึงแล้ว และกำลังนั่งพักอยู่อีกฟากหนึ่งของบ้านพักอาจารย์ จากการหน้าแตกเป็นครั้งที่สอง ทำให้ อ.ดอกบัวไม่เคยคิดที่จะใช้เจ้าเครื่องมือ Walkie-Talkie อีกเลยเช่นกัน
